اگـر درد، داری دوا مـی کـنـم           بـیـا حـاجـتـت را روا می کـنم

تو از من گریـزیانی و باز من           تو را بـنـدۀ خود صدا می کـنم

اگر چه ز کـار تو نـاراضی ام           تو را باز از خود رضا می کنم

تو با من کنی قهر و من آشتی           تو کردی خطا من عطا می کنم

تو را خواندم اکنون که باز آمدی           کجا دست خـالی رهـا می کـنم

به کارت زدی بس گره های کور           مخور غم من از لطف وا می کنم

تو از من جدا گشته ای ورنه من           کجا از تو خود را جدا می کنم

تـو مـسـتـوجب آتـش دوزخـی           من از اشک چشمت حیا می کنم

مرنج از بـلاها که من گاه گاه           نـوازش تو را بـا بـلا می کـنم

ز آلـودگی تا که پـاکـت کـنـم           تو را عـاشـق کـربـلا می کـنم

به یک یا حسین وبه یک قطره اشک           تو را پاک از هر خطا می کنم

جواب تو را گر نگویم جفاست           کجا من به عـبدم جـفـا می کنم

طبیب و دوای تو «میثم» منم           مـداوات بـا یـک دعـا می کـنم